bu da gol değil

ofsayt osman'ın hikayesini hepimiz biliriz. osman hakime dönerek ''adaletine, insanlığına kurban olayım hakim bey. bu da mı gol değil!'' der. hakim de ''golll'' diyerek önündeki dosyayı kapatır ve sadri alışığın gözlerindeki nemler sevinç nidaları eşliğinde kalplere kazınır. osman yaşadığı üzüntülere rağmen fimin sonunda mutluluğa erer. çünkü bu bir türk filmidir. peki ya bizler...

bizler belki birer ofsayt osman değiliz. bizler ofsayt osman'ın yaşadıklarını yaşamamış da olabiliriz. bizlerin hayatı kameraya girecek kadar heyecanlı da olmayabilir. ama biz de yaşıyoruz. bizim de dertlerimiz sorunlarımız oluyor. hayatta hiç bir önemi olmayan aptal bir sınavdan 50 alınca seviniyoruz. tek derdimiz sınav değil. sınav sadece onlardan birisi. diğerlerini yazmaya gerek yok. belki diğerleri de başkaları için boktan bir mesele. ama bu boktan meseleler birikiyor, dertlerimiz artıyor. çözümlerimiz malesef olamıyor. çözümleyemediğimiz dertler sadece bizim elimizden gelen şeyler değil. başkalarına da bağlı oluyor. ama biriside çıkıp '' bu sefer gol '' demiyor. belki de bu hayat sahnesinde sadri alışık gibi ağlayıp, artistlik yapamıyoruz.