hergün 146T ye binip 100 kişiyle beraber ayakta gitmektense 20 dk sonra gelen 89G express otobüsü beklerim. körüklü bir otobüs olduğundan dolayı mutlaka boş ve oturacak yer olur bu otobüste. bugün de benim içn sıradan günlerden biriydi. her zaman ki gibi 89G ye bindim. henüz 10-15 dk geçmiştii ki öndeki araca arkadan çarptık. 10 sn lik bir sessizlikten sonra bizim şöför ağzını bozdu. ''ulan geçmiş olsun diyeceğine yuhh diyorsun be şerefsiz'' dedi. bu resmen bir kavga başlangıcıydı ama diğer şöför bizim iett emektarından tırsmış olacak ki hiç bişi demedi. hatta kendi aracından bile inmedi.
baktım bazı yolcular panik oluyor. onları sakinleştirmek bana düştü. neden bana düşüyor? nasıl ki tuncay her avrupa maçından sonra ''tecrübe kazanıyoruz'' diyerek tecrübe kazandıysa bende bu iett yolculuğu konusunda tecrübe kazandım. yolculara genel olarak ''sakin olun sadece 10 dk bekleyeceğiz. sonra 146Tnin expressi gelecek. ona binip yolculuğumuza kaldığımız yerden devam edeceğiz'' dedim. otobüste ki 30 erkek 3 bayan sakinleşti. otobüsten indik ve doğal olarak o dakikaların kahramanı olan iett emektarı ile sohbetler başladı. bende bi sigara yaktım beklemeye başladım. yolculara 10 dk demiştim ama bekle bekle 20 dk geçti. fısır fısır homurdanmalar geliyordu kulağıma tabi. ben ise yolculara karşı, kendine güvenen, diğer otobüsün eli kulağındadır birazdan gelir duruşuna büründüm. ama bir yandan da bir sigara daha yaksam mı diye düşünüyorum.
bizim şöförün çevresindeki kalabalık dağılınca usulca yanına yanaştım. ''şöför bey'' dedim sessizce. ''şuç sizde değil bende. benim bindiğim her istanbul belediyesine ait araça bir şeyler olur. bu benim kaderim, sizlerde bu günkü ortağımsınız. ben alıştım, siz de sakin olun'' dedim ve bir sigara yaktım. bir tanede emektara uzattım. emektar derin bir nefes çekti sigarasından. ''bugün oğlumun doğum günü. otobüsü topkapı'ya bıraktıktan sonra ona hediye alacaktım'' dedi. cümlesi biter bitmez birden atılganlaştı emektar. n'oluyo lan der demez arkamı döndüm. meğerse beklediğimiz otobüs geliyormuş.
gelen otobüse bi baktım otobüs küçük. vay kaderine sıçayım dedim. aslında gelen otobüs bildiğimiz iett otobüsü ama ben 9 aydır körüklüye bindiğim için bana küçük geldi. hemen koşarak otobüsten içeri atladım ve bir yere oturdum. diğer gelen yaklaşık 20 kişi ayakta kaldı. onlarda bana manalı manalı bakarak yolumuza devam ettik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder